Zastosowanie przerywanej terapii hipoksyjnej (IHT)

IHT – czyli przerywana terapia hipoksyjna jest niefarmakologiczną metodą zapobiegania, leczenia i rehabilitacji w medycynie. Powoduje znaczny wzrost odporności organizmu na różne czynniki chorobotwórcze środowiska zewnętrznego i wewnętrznego w wyniku jego ekspozycji na atmosferę tlenu (hipoksyjną).

Jak stosujemy terapie IHT

Obejmuje ona oddychanie powietrzem hipoksyjnym składającym się z 10-12% O2 z równowagą azotu przez maskę oddechową w 5 minutowych interwałach na przemian z powietrzem normoksyjnym 21% O2 z otoczenia. Całkowity czas pojedynczej sesji terapeutycznej to 20-60 minut dziennie.

Wskazania do stosowania normobarycznej, przerywanej terapii hipoksyjnej

Szereg wskazań medycznych, m. in.:

• przewlekłe choroby płuc, w tym przewlekłe zapalenie płuc, zapalenie oskrzeli, astma oskrzelowa;
• choroby alergiczne
• przewlekłe choroby układu sercowo-naczyniowego
• choroby krwi (niedokrwistość hipoplastyczna, niedokrwistość z niedoboru żelaza, popromienne zaburzenia krwiotwórcze), zaburzenia popromienne hematokrytu;
• przewlekłe stany zapalne układu moczowego-płciowego;
• przewlekłe choroby przewodu żołądkowo-jelitowego;
• cukrzyca typu II;
• przygotowanie ciała do ciąży;
• zmniejszona odporność organizmu na niekorzystne warunki środowiskowe;
• ochrona ciała pacjenta z rakiem przed skutkami ubocznymi promieniowania jonizującego, a tym samym zwiększa skuteczność radioterapii;
• choroby mitochondrialne;
• zapalenia i inne choroby skóry;
• choroba Parkinsona i Alzcheimera;
• nerwica, regeneracja układu nerwowego i wiele więcej

Przeciwwskazania:

Bezwględnymi przeciwwskazaniami do stosowania tej metody są:

• ostre stadia chorób somatycznych (zawał mięśnia sercowego w ciągu ostatnich 3 miesięcy, niestabilna dławica piersiowa, ostry udar niedokrwienny w ciągu ostatnich 6 miesięcy, kryzys nadciśnieniowy, odma opłucnowa, stan somatyczny);
• ostre choroby i procesy zakaźne, którym towarzyszy gorączka
• choroby, którym towarzyszy gorączka;
• przewlekłe choroby z objawami dekompensacji lub podczas ostrego zaostrzenia choroby przewlekłej;
• zdekompensowana przewlekła choroba niewydolności nerek wymagająca hemodializy;
• stadium III nadciśnienia tętniczego z częstym kryzysem nadciśnieniowym;
• pozaczaszkowe zaburzenia przepływu krwi;
• wrodzone wady serca i dużych naczyń krwionośnych;
• stany zakrzepowe i powikłania zakrzepowo-zatorowe;
• pierwotna i wtórna policytemia;
• indywidualna nietolerancja niedoboru tlenu.